سخنان حکیمانه

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز…
و دویدن که آموختی، پرواز را …

راه رفتن بیاموز، زیرا راه­هایی که می­روی جزئی از تو می­شود و سرزمین­هایی که
می­پیمایی بر مساحت تو اضافه می­کند…
دویدن بیاموز، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زود­باشی، دیر …
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه
فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی…
من راه رفتن را از یک سنگ آموختم، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت.
بادهـا از رفتن بـه مـن چیزی نگفتنـد، زیـرا آنقـدر در حرکت بودنـد کـه رفتـن را نمی­شناختند.
پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند.
پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند.
اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می­شناخت…

کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می­فهمید…
و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می­دانست…
آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت…
وقتی در دریای زندگی سفر می­کنی .. از طوفان­ها و امواج نترس بگذار تا از تو بگذرند ..
همیشه به خاطر داشته باش .. دریای آرام ناخدای با تجربه و ماهر نمی­سازد
جایی در قلب هر انسان وجود دارد که در آن افکار تبدیل به آرزو می­شوند وآرزوها به اهداف بدل می­گردند…
جایی که در آن هر غیر ممکنی، ممکن می شود. تنها اگر به هدف­هایمان ایمان داشته باشیم…
«عرفان نظرآهاری»