خطرناک ترین کوه‌های دنیا کدامند؟

شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که به کوهنوردی و سفر به ارتفاعات علاقه‌مندند؟ پس باید به خطرات بی‌شماری که در این مسیر وجود دارد، واقف باشید. سرمازدگی، بهمن و توفان‌های شدید و مرگ‌آور، از مهم‌ترین خطراتی است که مسافران بلندترین و خطرناک‌ترین قلل جهان را تهدید می‌کند. این شرایط سخت، حتی‌اگر جان کوهنوردان را هم نگیرد، صدماتی به آنها وارد می‌کند که هیچ گاه جبران نخواهد شد. اگر خطرناک‌ترین کوه‌های جهان را برای صعود برگزیده‌اید، کمی بیشتر فکر کنید…….

مرتفع مرگ آفرین

آناپورا با ارتفاع ۸۰۹۱ متر، در ۵۵ کیلومتری هیمالیا واقع شده و شش قله با ارتفاع بیش از ۷۲۰۰ متر دارد. این کوه، دهمین قله مرتفع و اولین کوه خطرناک دنیا است. نام آناپورا در اصل از زبان سانسکریت گرفته شده و به معنی الهه محصول است. تا به حال ۱۳۰ نفر موفق شده‌اند به قلل مرتفع آناپورا صعود کنند اما ۵۳نفر در این راه جان خود را از دست داده‌اند. به خاطر آمار ۴۰ درصدی کشته‌شدگان این کوه، آناپورا در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا جا گرفته است. اولین صعود به این کوه در سوم ژوئن سال ۱۹۵۰ توسط موریس هرزوک و لوئیس لاشنال انجام شد. البته این صعود خالی از خطر نبود و هر دو نفر در این راه انگشتان دست و پای خود را بر اثر سرمازدگی از دست دادند.

کوه مهی

نانگا پاربات، با داشتن ارتفاع ۸۱۲۶ متری نهمین قله مرتفع دنیاست که در قسمت غربی هیمالیا واقع شده است. این کوه به دلیل آمار کشته شدگانش، علاوه بر نامگذاری به اسم کوه قاتل، در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است. همچنین توفان‌های یکنواخت و دائمی و بهمن‌های سنگین دلایلی دیگر مبنی بر خطرناک بودن این کوه است. ‌برخی نانگا پاربات را کوه عریان می‌نامند. هنگام طلوع آفتاب، مهی غلیظ قله را می‌پوشاند و مردم بومی منطقه در این باره افسانه‌ای دارند که می‌گوید این دود غلی۱ به خاطر این است که فرشتگان هنگام هر طلوع، نان می‌پزند و معتقدند که این موضوع برای آنها برکت به همراه می‌آورد. در سال ۱۹۵۳ هرمان بوهل اولین شخصی بود که موفق به صعود به این قله شد، ولی این صعود به قیمت کشته شدن ۳۱ نفر از همراهان او بر اثر بهمن و توفان تمام شد.

این کوه به دلیل داشتن شیب کم، برای صعود بسیار راحت به نظر می‌رسید، آنها سفر پر خطر خود را آغاز کردند ولی توفان‌های شدید باعث شد تا از مسیر اصلی خارج شده و راه را گم کنند. تمام گروه هرمان پس از روزها سرگردانی، زیر خروارها برف مدفون شدند به طوری که حتی اجساد آنها هم پیدا نشد. تعداد بی‌شمار مفقودان و کشته‌شدگان این کوه، باعث شد تا مردم آن را نفرین شده بدانند. هم اکنون نانگا پاربات، با داشتن ۶۰ کشته، در‌کنار کوه آناپورا بیشترین کشته را در میان قلل خطرناک داراست.

 کوهستان وحشی

کوهستان کی‌۲ دومین کوه مرتفع دنیا و همچنین یکی از خطرناک‌ترین کوه‌های دنیاست که به نام کوهستان وحشی نیز شناخته می‌شود. ارتفاع این کوه، ۸۶۱۱ متر است و در مرز چین و پاکستان و در منطقه‌ای به نام کاراکورام قرار دارد. شیب ۴۵ درجه‌ای مسیرهای این کوه و همچنین یخی بودن آن به سمت قله، اصلی‌ترین عامل خطرآفرین کی‌۲ است. آمار کشته‌شدگان این کوه یک نفر از هر چهار صعود‌کننده است. مسیر این کوه در سال ۱۸۵۶ توسط تی جی مونت گومری تقسیم‌بندی شده و از کی۱ تا کی۷ نامگذاری شد. حرف کی نیز از اول اسم کاراکورام گرفته شده بود. اما بعدها تنها نام کی‌۲ به عنوان بلندترین قله باقی مانده و باقی نام‌ها تغییر کردند.

 
گنجینه‌های برفی

سومین کوه مرتفع دنیا بعد از اورست و کی‌۲، کانچن‌جونگاست که با ارتفاعی ۸۵۸۶ متری در مرز هند و نپال واقع شده است. نام کانچن‌جونگا به معنی پنج گنجینه برفی است و این نام به خاطر داشتن پنج قله پوشیده از برف روی آن نهاده شده است. آمار کشته‌شدگان این کوه ۲۲ نفر از هر ۱۰۰ نفر است و همچنین به دلیل ریزش بهمن‌های بسیار سنگین، آن هم در بیشتر ماه‌های سال، این کوه در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است.

هرم قاتل

کوهستان ماترهورن با ارتفاع ۴۴۷۷ متر، یکی دیگر از قلل سر به فلک کشیده آلپ به شمار می‌رود که به دلیل تعداد کشته‌شدگانش در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است. این کوه در مرز سوئیس و ایتالیا قرار دارد. یکی از مهم‌ترین دلایلی که کوهنوردان در این مسیر دچار حادثه می‌شوند، آب و هوای غیرقابل پیش‌بینی و متغیر آن است که ناگهان از یک روز آفتابی، به روزی توفانی تبدیل می‌شود. شکل اصلی این کوه مانند یک هرم است که هر ضلع این هرم، به سمت یکی از جهات اصلی قرار گرفته است. نام این کوه از زبان آلمانی، به معنی چمنزار در کوه، گرفته شده است و این، به دلیل وجود گونه‌های مختلف و فراوان گیاهی آن است. این کوهستان از سال ۱۸۶۵ تا ۱۹۹۵ بیش از ۵۰۰ قربانی گرفت.

مرگ در بام دنیا

اورست است که با ارتفاعی ۸۸۵۰ متری در منطقه هیمالیا و در طول مرز نپال و تبت واقع شده‌است. این کوه در بخش نپالی به معنی ساگاراماتا به معنی بلندای آسمان و در بخش تبتی چومولونگما به معنی مادر زمین نامیده می‌شود. تا به حال ۲۵۰۰ نفر موفق شده‌اند به قله اورست صعود کنند و ۱۶۰ نفر نیز در این راه جان خود را از دست دادند. کشته‌شدگان این کوه و خطرات بی شمار و بهمن و توفان‌های شدید اورست، دلایلی است که نام این کوه را در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار می‌دهد.

 
دریاچه ابرها

کوهستان واشنگتن با داشتن ۱۹۱۶ متر ارتفاع، بلندترین قله در آمریکای شمالی است که به دلیل داشتن آب و هوای نامساعد، برای صعود بسیار خطرناک است. این کوهستان تا به حال جان بیش از ۱۰۰ نفر را گرفته است. قله واشنگتن به دلیل قرار گرفتن در میان ابرها از پایین به وضوح دیده نمی‌شود و به همین دلیل نام آن دریاچه ابرها گذاشته شده است. تندبادهای شدید، رگبارهای یخی و توده‌های بزرگ یخ که در فصل تابستان آب شده و از کوه کنده می‌شوند و پایین می‌افتند، بزرگ‌ترین مشکلاتی هستند که صعود به این قله را دشوار کرده و این کوه را در شمار خطرناک‌ترین کوه‌های جهان قرار داده‌اند.

این کوهستان، بسیار سرد است به طوری که در بعضی از شب‌ها دما به ۵۰ درجه زیر صفر می‌رسد. سرعت بعضی از توفان‌های شدید این منطقه ۲۳۱ کیلومتر در ساعت است و قدرت آن آن‌قدر زیاد است که می‌تواند یک انسان را به این سو و آن سو پرتاب کند. برای بالا رفتن از دیواره‌های یخی این کوهستان، باید علاوه بر کوهنوردی، صخره‌نوردی نیز کرد چون تنها راه صعود به قله است.

 کوهستان لرزان

کوهستان دنالی با داشتن ۶۱۹۳ متر ارتفاع، یکی دیگر از خطرناک‌ترین کوه‌های دنیاست که در آلاسکا واقع شده است. دلیل اصلی پرخطر بودن این کوه، زمین‌لرزه‌های شدید و مداومی است که در این منطقه اتفاق می‌افتد. میزان اکسیژن در این ارتفاع از سطح دریا، نیمی از اکسیژن طبیعی موجود در هواست در حالی که در این کوهستان به دلیل عرض جغرافیایی، این میزان اکسیژن از نیم هم کمتر است. از سال ۱۹۳۲ تا به حال ۱۰۶ نفر جان خود را در کوهستان دنالی از دست داده‌اند. یکی از پرحادثه‌ترین سال‌ها در تاریخ این کوهستان، سال ۱۹۹۲ بود که در آن ۱۶ نفر از کوهنوردان جان خود را در راه صعود به قله از دست دادند. در ارتفاع ۵۲۴۲ متری دمای هوا در این کوهستان به بیش از ۲۰ درجه زیر صفر می‌رسد.

قد بلند ژاپنی

فقط قله‌های بلند و مرتفع، مرگ‌آور نیستند بلکه کوه‌هایی مانند فوجی با ارتفاع ۳۷۷۶ مترهم می‌توانند مرگ آفرین باشند؛ کوهستان‌هایی که با درختان پوشیده شده اند. کوه فوجی که در ۱۵۰ کیلومتری توکیو واقع شده، در اصل یک آتشفشان غیرفعال است و جنگلی که در دامنه آن قرار دارد، یکی از معدود مکان‌هادر آن اطراف است که از گدازه‌ها و مواد مذاب آتشفشان سال ۱۷۰۷ در امان مانده است.

بسیاری از کوهنوردان و جهانگردانی که به این کوه رفتند، هیچ گاه بازنگشتند و به همین دلیل ژاپنی‌ها این کوه را کوهستان مرگ می‌نامند. آنها معتقدند که در اطراف کوه فوجی، مناطقی وجود دارند که دارای خاصیت مغناطیسی هستند و همین امر، باعث می‌شود تا ردیاب‌ها نتوانند کسانی را که در این منطقه مفقود می‌شوند، پیدا کنند. البته این امکان نیز وجود دارد که کوهنوردان ناپدید شده، شکار حیوانات وحشی ساکن جنگل، از قبیل مارها و سگ‌های وحشی، شده باشند.

منبع:سایت کوهنوردی گروه قاجر

ایستگاه تامل

خاطره اولین صعود به دماوند

این پست مربوط به شهریورماه ۱۳۹۱ از آرشیو وبلاگ کومالیا می باشد

این پست به مناسبت اولین صعودم به دماوند که در تاریخ ۸ شهریور ۱۳۸۶ بود، می باشد.

از زمانی که با کوه و کوهنوردی آشنا شدم، در رویاهایم دلم می خواست به بلندترین قله ایران (دماوند) بروم.

 با توجه به اینکه هر چهار برادرم کوهنورد بودند، آنها از کودکی مرا با خود فقط به ارتفاعات شهر خودمان (قروه) می بردند.
وقتی ۱۲ ساله شدم برای اولین بار از قروه، برادرم (طیب) سال ۱۳۵۶ با دو همنوردش به دماوند صعود نمودند. وقتی آنها می رفتند از برادرم خواستم که مرا هم ببرد اما او گفت: هر وقت ۱۵ ساله شدی می برمت الان زوده چون از نظر پزشکی اشکال داره که به ارتفاعات بالا بری. من هم دلیلش را پذیرفتم. 
تا اینکه ۱۵ ساله شدم دوباره آن سال برادرم دماوند رفت اما این بار برادر دیگرم (بیژن) را که از من بزرگتر بود، با خود برد.
دوباره گفتم چرا مرا نمی بری؟ حالا که ۱۵ ساله شدم اما او گفت: الان اجازه نمی دهند زنها و مردها با هم بروند(اوایل انقلاب بود) هر وقت اجازه دادند، حتما خواهم برد……….

قله دماوند شهریور  1386

خیلی غمگین شدم. تا وقتی که آنها برگشتند من ناراحت بودم.

 یادمه برادرم(بیژن) وقتی دید هنوز بهانه می گیرم و ناراحتم، یک عکس رنگی که از دماوند گرفته بود، به من داد و گفت: خواهرم چرا ناراحتی؟ این عکس دماوند را جلوی پاهایت بگذار و روزی چندین بار از آن بالا برو و تصور کن از دماوند بالا می روی چرا دیگه اینقدر قصه می خوردی.

این همان عکسی است که قرار بود هر روز از آن بالا روم و مربوط به سال ۱۳۵۷ می باشد

خلاصه این کار او باعث خنده ام شد و سعی کردم مسئله را فراموش کنم.

بعد از آن باز بارها و بارها همه برادرانم به ترتیب دماوند رفتند اما باز قسمت نشد که بروم. چندین سال هم به خاطر خواندن درس و فرزندانم از محیط کوه دور بودم البته بصورت محدود و تفننی می رفتم.

تا اینکه شهریور ماه سال ۱۳۸۶گروه کوهنوردی قاجر به همراه گروه مخابرات قروه برنامه دماوند داشتند و برادرم سرپرست این برنامه بود و برای اولین بار ۵ نفر از بانوان قروه نیز حضور داشتند. (۲۶ نفر در این برنامه شرکت نمودند)

قله دماوند گروه قاجر و گروه مخابرات قروه شهریور  1386

بالاخره آرزوی دیدارقله دماوند در سن ۴۴ سالگی برایم میسر شد اگرچه خیلی دیر شده بود اما برادرم به قولش وفا کرد و مرا همراه خود برد و آن صعود برایم خاطره انگیزترین صعود شد. 

بعد از آن هرسال همراه برادرم  به دماوند رفتم اما اولین صعود برایم جلوه خاصی داشت. 

 مائده دختر عمویم -خودم- صدیقه همسر برادرم- طیب برادرم- پویا برادر زاده ام شهریور  1386

اولین گروه ۵ نفره بانوان: خودم- صدیقه- مائده- یاسمن- طاهره شهریور  1386

مسیر بارگاه سوم: همراه یاسمن و صدیقه شهریور  1386

مسیر جبهه غربی دماوند همراه گروه قاجر تیرماه  1387

          جبهه غربی کنار پناهگاه سیمرغ تیرماه  1387

بارگاه سوم همراه گروه قاجر تیرماه ۱۳۸۹

مسیر قله تیر ماه ۱۳۸۹

مسیر بارگاه سوم تیرماه ۱۳۸۹

بارگاه سوم همراه گروه قاجر خرداد ماه  1390

مسیر قله همراه برادرم طیب و شیلا برادر زاده ام خرداد ماه ۱۳۹۰

پی نوشت:نکته های  مهم در این صعودها به ترتیب:

شهریور سال ۱۳۸۶: ۲۶ نفر بودیم که ۲۱ نفر از آنها برای اولین بار صعود می کردند و یاسمن  با ۱۴ سال سن جوانترین فرد گروه بود.

مهمترین مسئله در این صعود برایم شناخت بیشتر پیشکسوتان و معنی پیشکسوت بود. در این برنامه برادرم (طیب) سرقدم بود و با صبوری هرچه تمام تر ۲۶ نفر را همراهی می کرد اما مهمتر از آن وجود آقای شهرام نعمتی بود که وقتی به قله می رفتیم در سرتاسر طول برنامه بارها و بارها از ابتدا و انتهای صف می رفتند و به چهره تک تک اعضا نگاه می کردند و زمانی که مطمئن می شدند، مشکلی نیست دوباره به جای خود بر می گشتند.

این برایم بسیار ارزشمند بود مخصوصا بعد از آبشار یخی قدم هایمان بسیار سنگین برداشته می شد و با کندی و سختی حرکت می کردیم اما ایشان با انرژی غیرقابل توصیفی تیم را حمایت می کردند. آنجا معنی پیشکسوت و صفات فرد کوهنورد بیشتر برایم ملموس شد.

تیر ماه سال ۱۳۸۷: ۱۹ نفر بودیم که ۱۰ نفر از آنها برای اولین بار صعود می کردند و بانوان شرکت کننده ۴ نفر بودند و این روز ۲۷ تیر ماه بود که دقیقا مصادف با روزی بود که سامان نعمتی عضو گروه قاجر در نانگاپاربات ناپدید شد.

تیرماه سال ۱۳۸۹: ۱۶ نفر بویم که ۱۱ نفر برای اولین بار صعود می کردند ۵ نفر از بانوان در این برنامه شرکت داشتند و در این صعود همنورد خوبم ژیلا عزیزی و برادرش (اهل صحنه کرمانشاه) همراه ما برای اولین بار دماوند را صعود نمودند.

خرداد ماه سال ۱۳۹۰: ۱۶ نفر بودیم که ۱۲ نفر برای اولین بار صعود می نمودند بانوان در این برنامه ۶ نفر بودند

برادرم طیب از سال ۱۳۵۶ تا ۱۳۹۰  برای ۳۹ مرتبه دماوند را در فصول مختلف صعود می کرد (البته دوبار هم از آن تاریخ به بعد دماوند را صعود تمودند که تا کنون ۴۱ مرتبه می باشد)

قلل هفت گانه کدامند؟

اورست – ۸۸۴۸ متر – نپال / آسیا
آکونکاگوا – ۶۹۶۲ متر – آرژانتین / آمریکای جنوبی
دنالی – ۶۱۹۵ متر – آلاسکا / آمریکای شمالی
کلیمانجارو – ۵۹۶۳ متر – تانزانیا / آفریقا
البروس – ۵۶۳۳ متر – روسیه / اروپا
کوه وینسون – ۴۸۹۷ متر – رشته کوه السورث / قطب جنوب
کارستنسز پیرامید — ۴۸۸ متر – اندونزی / اقیانوسیه – گروهی معتقدند بلندترین قله بخش جنوبی نیمکره شرقی و قاره اقیانوسیه کوسیوسکو ۲۲۲۸ متر می باشد و گروهی کارستنسز پیرامید را به عنوان بلندترین قله این محدوده به شمار می آورند. نخستین فاتحان ۷ قله به کوسیوسکو صعود نمودند، بعدها عده زیادی کارستنسز پیرامید را صعود کردند و امروزه صعود کنندگان به این قلل ترجیه می دهند برای دوری از هر شبهه ای به هر دو قله صعود نمایند….

نخستین بار این پت موروی کانادایی بود که در ۸ می سال ۸۶ و تنها چند ماه پیش از راینهولد مسنر ایتالیایی نام خود را به عنوان نخستین فاتح هفت قله ثبت نمود. با آغاز دهه نود صعود به این قلل روند چشمگیری را به خود گرفت و تاکنون حدود ۱۲۰ به این موفقیت نائل آمده اند.

اما از سال ۱۹۹۹ این نوع ماجراجویی به آتشفشانهای معروف و بلند ۷ قاره نیز سرایت نمود و امروزه سبکی در صعود به این قلل پدید آمده که آنرا ۷ آتشفشان یا Volcanic Seven Summits می خوانند و منظور فتح مرتفعترین آتشفشانهای ۷ قاره می باشد. اما نکته جالب قرار گرفتن نام کوه دماوند به عنوان مرتفعترین قله قاره آسیا در میان این قلل است. شاید در آینده ای نه چندان دور شاهد هجوم علاقمندان به این سبک کوه نوردی در کشورمان هم باشیم.

با هم این قلل را مرور می کنیم:
آمریکای جنوبی – اوجوز دل سالادو در مرز شیلی و آرژانتین – ۶۸۹۳ متر ارتفاع و برجستگی ۳۷۰۰ متر – قله دوم: پیسیس ۶۷۹۵ متر

آفریقا – کلیمانجارو در تانزانیا – ۵۸۹۵ متر و برجستگی ۵۸۸۵ متر – قله دوم: کوه کنیا ۵۱۹۹ متر

اروپا – البروز در قفقاز روسیه – ۵۶۴۲ متر و برجستگی ۴۷۴۱ متر – قله دوم: کازبک ۵۰۴۷ متر

آمریکای شمالی – اورازابا در مکزیک – ۵۶۳۶ متر و برجستگی ۴۹۲۲ متر – پوپوکاتپتل ۵۴۲۶ متر

آسیا – دماوند در ایران – ۵۶۱۰ متر و برجستگی ۴۶۶۷ متر – آرارات ۵۱۳۷ متر

اقیانوسیه – گیلوو در استرالیا – ۴۳۶۸ متر و برجستگی ۲۴۸۸ متر – هاگن ۳۷۷۸ متر

قاره جنوبگان – سیدلی در قطب جنوب – ۴۲۸۵ متر و برجستگی ۲۵۱۷ متر- اربوی ۳۷۹۴ متر در جزیره روز

من اینجا بس دلم تنگ است…

مربی کیست؟

تحقق رویای سنگنوردی بر روی دیواره زرده سنگر

اولین تجربه یومار همراه اسراء

دهانه غار گلسانه شهریور ۱۳۹۰

این غار سه چاه دارد که عمق آنها ۴۵ متر، ۲۵ متر و ۱۵ متر می باشد که با ابزار گذاری فرود و صعود می شود. 

غار گلسانه شهریور ۱۳۹۰

وقتی برای اولین بار به این غار رفتم در فرودها هیچ مشکلی نبود اما چون هیچ تجربه ای در یومار زنی نداشتم موقع صعود واقعا سختی کشیدم این مسئله باعث شد تا سعی کنم حتما یومار را یاد بگیریم و انگیزه ام برای غارهای فنی بیشتر شد.

البته ما هیچ گونه وسایل مخصوص غارنوردی نداشتیم و با همان امکانات محدود سنگنوردی رفته بودیم.

چاه اول غار گلسانه شهریور ۱۳۹۰

غار گلسانه شهریور ۱۳۹۰

مهر ماه ۱۳۹۰ با دو نفر از همنوردان به غار دیگری به نام درویش خاکی که در روستای نجف آباد در ۳۰ کیلومتری بیجار قرار دارد، رفتیم. این غار دوچاه داشت که یکی ۳ متر دیگری ۱۷ متر بود در  پیمایش این غار هم دو نفر از غارنوردان سنندج به نامهای آقایان: محمد مهدی پناه و میدیا هاشمی به عنوان راهنما ما را همراهی کردند و نهایت لطف و محبت را داشتند. 

گزارش کامل این برنامه(پیمایش غار درویش خاکی) در سایت کوهنوردی قاجر قروه تاریخ ۲۲ مهر ۱۳۹۰ موجود می باشد.

چاه اول غار درویش خاکی مهر ماه ۱۳۹۰

چاه دوم غار درویش خاکی مهرماه ۱۳۹۰

غار درویش خاکی مهرماه ۱۳۹۰

غار درویش خاکی همراه آقای مهدی پناه و همنوردان گروه قاجر مهر ماه ۱۳۹۰

چاه اول غار درویش خاکی مهرماه ۱۳۹۰

حالا بعد از یکسال موفق شدم روز پنجشنبه ۸ شهریور با اسراء و پدرش آقا داوود، در مسیر قاجر۲ که در کوه کولاوا(کومالیا) می باشد تمرین یومار زنی داشته باشم.

تمرین یومار همراه اسراء شهریور ۱۳۹۱

مسیر قاجر ۲ بصورت کلاهک و حدود ۱۵ متر می باشد و جای خیلی مناسبی برای تمرین یومار و پله رکاب می باشد.

اسراء در مسیر قاجر ۲ شهریور ۱۳۹۱

آقا داوود خودش کارآموزی غار رفته بود و همان روشها را هم یادم داد که بسیار ممنون ایشان هستم.

یک بعد از ظهر بسیار مفیدی همراه اسراء  و پدرشان داشتم و آرزویم موفقیت اسراء در این عرصه می باشد چون بسیار مستعد و فعال می باشند امیدوارم  رویاهای کودکیم را او به انجام رساند. 

اسراء و پدرش که مربی او می باشد شهریور ۱۳۹۱

من و اسراء شهریور ۱۳۹۱

ابتدای مسیر قاجر ۲ شهریور ۱۳۹۱

پدر اسراء در حال فرود شهریور ۱۳۹۱

معرفی غار گلسانه را در ادامه مطلب بخوانید…

---

معرفی غار گلستانه

پیمایش و نقشه برداری غار گلستانه
 در بیش از ۲۰۰سال گذاشته که غیر ایرانیان به کاوش در غارهای ایران پرداختند و گزارشها ونقشه هایی تهیه نمودند و نیز در دوره بیش از ۶۰ سال اخیر که غارنوردان ایرانی با دیدگاه ورزشی و اکتشافی به اعماق غارها پای گذاشتند نگارش گزارش پیمایش و شرح مشاهدات از غار و ترسیم کروکی را جدی تر و تخصصی تر شد.

کاشفان اطی غار ها راباید کسانی دانست که به خاطر محل سکونت و تردد خود از دیرباز از محل آنها مطلع بوداند و گاه بنابر دلایل مختلف از غارها جهت پناهگاه نگهداری دام اسنفاده از منابع ابی و مراسم مذهبی و … استفاده کرده اند

 در ۱۰۰کیلومتری شهر سنندج ودر ۲۵ کیلومتری شهرستان بیجار (به طرف جاده سنندج)دنیای در زیر زمین نهفته است که متشکل از غار شده و این غار را با نام زبان محلی روستاهای اطراف غار به( گل سانه) معروف است اما در زبان علمی تر و جا افتادتر غار به نام (گلستانه)  است این غار فقط دارای یک دهانه نسبتآ کوچک است و ارتفاع دهانه در ۱۸۱۰ متری از سطح دریا است از دهانه غار تا سر چاه ۱ از دالانهای و ۲ تالار نسبتآ بزرگ در طول مسیر وجود دارد و در کل پیمایش غار دارای خفاش های زیادی وجود دارد  و هیچ نوع جانور دیگری وجود ندارد.

 پیمایش این غار که در ۲ روز به طول انجامید و توسط تیمی از سنندج و تیمی از بیجارانجام پذیرفت.

پیمایش غار در تاریخ ۴و۵ شهریور ماه بود که روز اول ۸۹٫۶٫۴ به مدت ۸ ساعت ۷۵۳٫۸۳ متر از غار توسط تیم نقشه بردار به سرپرستی آقای آرش یاسمن پورنقشه برداری شد و در روز دوم در ادامه کار نقشه کشی به مدت ۱۰ ساعت ۱۰۲۹٫۹ متر از بقیه غار نقشه برداری شد .

 مشخصه غار:غار دارای ۳ چاه است که چاه اول که نسبتآ شیب آرامی دارد که به طول حدود ۴۵متر  اما برای امنیت بیشتر و اصولی تر باید از طناب استفاده کرد و به وسیله ابزار فرود پایین رفت تا به سر چاه ۲ رسید و چاه ۲و۳ کاملآ فنی است اما عمق چاه ۲ که به طول ۲۵متر است و بعد از پیمایش ۱٫۵ ساعت و مسیرهای فرعی و شیب های نسبتآ تند به سر چاه ۳ می رسیم که ارتفاع چاه۳ تقریبآ ۱۵ متر است و بعد از فرود از چاه ۳ پیمایشی ۲ ساعت دارد که در طول این مسیر دارای اتاقکهای است که در یکی از این اتاقکها که مسیر آن سینه خیز است و کوه آهکی درست مثل کوه دماوند تشکیل شده که به نظر من زیباترین قسمت غار است و بعد در طول مسیر ۲ آبشار زیبا کلسیتی و اهکی تشکیل شده و از چاه ۳ به بعد دارای ۲ دریاچه ابی است که به وسیله قایق می توان داخل اب دریاچه رفت و یکی از دریاچه ها به تالار بزرگی و زیبا ختم می شود و از انجا به بعد باید غواصی شود و دریاچه بعدی هم غواصی می خواهد واگر رفتن به غار فقط به صورت پیمایشی یاشد ۱ روز انجام خواهد شد والی اگر غار نقشه بردای و عکاسی شود به ۲یا ۳روز احتیاج است.

مشخصات غار:

نام غار:غار گل سانه یا گلستانه
نام لاتین : GOOL SSANEH
ارتفاع دهانه غار از سطح دریا : ۱۸۱۰ متر
پیشروی و توسعه غار :۱۷۸۴متر
عمق غار : ۱۵۳- متر
استان :کردستان
نزدیکترین شهر :شهرستان بیجار
نزدیکترین روستا: روستای قبا سرخ و روستای گل سانه
نشانی محل غار:از جاده اصلی بیجار به طرف سنندج یک جاده فرعی وجود دارد به طول ۱۲ کیلومتر تا نزدیکی غار و جاده خاکی است و از سر مسیر که از ماشین پیاده میشود تا دهانه غار ۱۵ دقیقه پیاده روی دارد.

اسامی تیم سنندج:
۱)محمد مهدی پناه ۲)نبی احمدپناه۳)خبات زمانی۴)ارش یاسمن پور(نقشه بردار)۵)پیام رضابخش(سرپرست برنامه)

اسامی تیم بیجار:
۱)محمد چراغ زاده۲)جبار قاسم پور۳)عباس غلامپور

منبع:گروه کوهنوردی و غارشناسی آرش سنندج

ماجراهای خاطره انگیز کول جنون

صبح زود که از قروه خواستیم حرکت کنیم، یکی از همنوردان(رحمان) برای بدرقه ما آمده بود او یک طناب انفرادی و یک کارابین به من داد و گفت شاید آنجا به دردت بخوره.     

بعد از عبور از شهر های ملایر – بروجرد و درود- ازنا و گذشتن از روستاهای گرجی- دره تخت- سیاوش آباد، به آخرین روستا( کمندان) رسیدیم.
 ناهار را در کنار سد انحرافی کمندان که در جوار رودخانه ای زیبا واقع شده صرف نموده  پس از جابجا نمودن وسایل، کوله هایمان را برداشته و راهی پناهگاه شدیم .

همراه مهدی در رودخانه کمندان

در این فصل از سال، مسیر به قدری زیبا و دیدنی بود که هر بیننده ای را مجذوب خود می نمود. چشمه های روان از کف دره ها، برفها در سینه کش کوهها و قله های صخره ای و سنگی رشته کوههای اشترانکوه، منظره بی نظیری را  ایجاد نموده بود.

گروه در مسیر پناهگاه

پس از پیمودن ساعتی به چشمه ای به نام سراب بهادر رسیدیم که آبی بسیار گوارا و زلالی داشت و نوشیدن جرعه ای از آن جان و روان هر خسته ا ی را نشئه ی جدیدی می بخشید. 
پس از ۴ ساعت راهپیمایی به پناهگاه زنده یاد کامران سلیمانی که در ارتفاع ۳۰۲۱ متری قرار داشت،رسیدیم.

پناهگاه دو طبقه دارد. گروه ما در طبقه اول و کوهنوردانی نیز در طبقه دوم  بودند. 

طبقه اول پناهگاه

فردا ۳ نفر از بانوان در پناهگاه مانده و بقیه صبح زود به سمت تیغه راه افتادیم. همزمان با گروه ما  3  نفر از کوهنوردان کوهدشت ( آقایان: محبی، هوشیاری و دیناری ) عضو گروه  هنجیس( نام کوهی در  کوهدشت)  و ۱ نفر از اراک ( آقای احمد حسینی) نیز آمدند
با توجه به اینکه اواخر خردادماه بود فکر نمی کردیم که هنوز یخچالها باقی مانده باشند و دوستانی که قبلا رفته بودند اظهار داشتند شاید تنها از یک یخچال عبور کنیم بدین جهت هیچ ابزاری نداشتیم ما یک رشته طناب  و همنوردان کوهدشتی هم یک کلنگ داشتند.

اولین یخچال: داوود مفاخری- خودم – پسرم (مشتاق)

همان ابتدای راه یک یخچال وجود داشت، که آقای شهرام نعمتی با کلنگ شروع به درست کردن جای پا که در آن ساعت کاملا یخ زده بود، نمود.  بقیه مسیر تا زیر قله، شیب نسبتاً تندی داشت.

پس از ساعتی به پای تیغه که ارتفاع آن ۳۳۳۵ متر بود، رسیدیم. 

ابتدای تیغه

گروه کوهدشتی و اراکی به سمت قله حرکت کردند. گروه ما همانجا صبحانه را صرف نمودم و  به تشخیص سرپرست تیم (آقای شهرام نعمتی)  6 نفر از اعضا راهی قله شدیم و ۵ نفر باقی مانده که به عنوان گروه پشتیبان بودند، همانجا ماندند و قرار شد که هر وقت ما را در مسیر انگشت خدا( شست خدا)  دیدید، به پناهگاه نزد بانوانی که آنجا بودند، برگردند.

انگشت خدا (شست خدا)

( شست خدا نام سنگی است که داخل چال سیاه همانند انگشت شست دست می باشد  و سر راه مسیر معمولی قرار دارد.)

چقدر این تیغه ها برایم جالب بودندبرای اولین بار بود از تیغه های صخره ای راهی قله می شدم همه چیز برایم بکر و جاذب بود.

ابتدای تیغه

نزدیک  قله بودیم آقای نعمتی به گروه پشتیبان که در پای تیغه بودند، گفت که به پناهگاه نزد همنوردان دیگر  برگردند.

ساعت ۹:۳۰ بر فراز قله کول جنو یا جنون با ارتفاع ۳۸۳۴ متری ایستادیم. تنوع و گوناگونی کوه ها از نظر شکل و فرم، جنس و رنگ و ساختار بی نظیر، حقیقتا تحسین برانگیز  هر عاشق طبیعت بود و  هر کدام به تنهایی ویژگی خاص خود را داشتند. کول جنون از آن دسته  قله هایی است که ابهت و زیبایی مخصوص به خود را دارد. 

گروه ما در قله : داوود مفاخری- غلامرضا نوری- خودم- محمد نعمتی- طیب صالحی – شهرام نعمتی 

همنوردان کوهدشتی که دقایقی قبل از ما رسیده بودند، به گرمی از گروه ما  استقبال نمودند. پس از گرفتن چند عکس و خوردن مقداری تنقلات، همگی که ۱۰ نفر بودیم، به سمت دره دایی حرکت کردیم

همه ما یک رشته طناب انفرادی و کارابین داشتیم اما همنوردان کوهدشتی و اراکی امکاناتی به غیر از ۱۰ متر طناب و یک کلنگ، چیزی نداشتند به همین جهت تصمیم گرفتیم با هم راهی پناهگاه شویم .

اولین یخچال زیر قله

همان ابتدای راه یخچال بزرگی بود که آقای نعمتی با کلنگ کارگاهی درست کردند  وآقای طیب صالحی با طناب حمایت تا جزیره سنگی پایین رفتند تا بقیه را حمایت کنند. سپس اعضا به ترتیب فرود می کردیم.

برادرم (طیب) با طناب انفرادی که رحمان موقع حرکت داده بود، برایم هارنس درست کرد تا بتوانم فرود کنم آنجا بود که حکمت کار آن همنورد  گرامی را دانستم و این اولین تجربه ام در عبور از یخچال بود. 

پس از عبور از آن، به یخچال عظیم تر دیگری رسیدیم  که این بار ابتدا آقای نعمتی کارگاهی را به سنگی بستند و خودشان مسیر را پاکوب کردند تا کارگاه دیگری را پایین تر درست کنند. بدین ترتیب باز افراد از این یخچال هم عبور نمودند اما باز یخچال و یخچالهای دیگر در مسیرمان بود. در طول مسیر دو بار ابتدا صدای مهیبی شنیده شد و پیامد آن شاهد ریزش بهمن بودیم.

۸ یخچال را با بستن کارگاه و ۱۰ یخچال را با جا پا درست کردن سپری نمودیم. یخچال آخری که نزدیک پناهگاه بود،یک طرفش صخره وطرف دیگر آن برف بود که  تنوره ای را تشکیل داده بود از وسط آن عبور کردیم و بدین ترتیب ۱۹یخچال را در این صعود طی نمودیم .

آخرین یخچال همراه برادرم(طیب)

هیچ یک از یخچالها در این فصل از سال پیش بینی نشده بود.  واقعا عبور ۱۰ نفر با کمترین امکانات در آن شرایط کار دشواری بود.  

طبق برنامه ریزی که با گروه پشتیبانی داشتیم،  قرار بود قله را صعود کنیم و از مسیر شست خدا به سمت پناهگاه برگردیم و ناهار را در کنار همان رودخانه روستای کمندان بخوریم اما با توجه به اینکه وجود این همه یخچال پیش بینی نشده بود، تمام برنامه های ما تغییر کرد. مدت زمانی که هنگام صعود، اصلا تصور و برنامه ریزی آن را نکرده بودیم

بالاخره با کمترین امکانات و نبودن لوازم ضروریه مانند کرامپون، کلنگ ودیگر ابزار  فنی و تعدادافراد (۱۰نفر) پاکوب کردن مسیر با کلنگ و بستن کارگاه که همه وقت گیر بودند، پس از ۱۲ ساعت تلاش بی وقفه همگی در نهایت سلامت به پناهگاه رسیدیم.

  نکته مهم این صعود برایم وجود پیشکسوتان و استفاده از تجربه گرانبهایی آنان بود که با  تلاش وصف ناپذیر و دقت فراوان همه ما را حمایت می کردند.

آقای نعمتی ابتدا خودشان مسیرها را بررسی می کردند و زمانی که اطمینان کامل حاصل می کردندسپس کارگاهها را می بستند و هیچ ریسکی را انجام نمی دادند. در کارگاه می ماندند تا آقای صالحی دیگر اعضا را آماده کنند و پس از انجام کلیه  موارد ایمنی آن وقت یکی یکی به سمت کارگاه می فرستادند و خودشان پس از باز کردن کارگاه، پشت سر همه حرکت می کردند.

همواره در طول مسیر همنوردان کوهدشتی و اراکی ممنون وسپاس گزار بودند که به گروه قاجر برخورد کردند زیرا آنها هم مثل ما پیش بینی اینچنین وضعیتی را نکرده بودند و اذعان می کردند که بزرگترین شانس زندگیشان آشنایی با این گروه بوده و درسهای فنی و انسانی بسیاری را امروز آموختند و همواره این نکته را یاد آوری می کردند.

در واقع  بالاترین شهرت برای انسان، همان شهرت انسان بودنش است.

اگر چه نتوانستم تمام آن تلاشها و فداکاریها را بیان نمایم اما آن روز معنی پیشکسوت و تجربه را به عینه لمس نمودم و این صعود یکی از بیادماندنی ترین صعودها در دفتر خاطراتم شد و همیشه به داشتن چنین همنوردانی افتخار می کنم.

معرفی مختصر کول جنون
این قله در منتهی الیه شرق اشترانکوه در استان لرستان با سه هرم تیز و شاخص سر به فلک کشیده واقع شده که مشرف بر روستاهای کمندان و خلیل آباد می باشد. در غرب آن قله شاه تخت و شرق آن قله کول هیبدی  و در شمال این قله چال هی(چال سیاه) قرار دارد.
( کول به معنی دره،جنو به معنی جن ها=دره جن ها) نام کول جنو برای اهالی، یاد آور غرش بهمن ها در دره های ژرف آن می باشد.

شکسته دهر